OCEAN OF DREAMS

Η κατάδυση στο νερό μοιάζει με βουτιά στις υποσυνείδητες αναμνήσεις, που μας καλούν σαν ένα τραγούδι της θάλασσας, σαν το βλέμμα της αθωότητας. Κάθε εμβάπτιση μέσα στην υγρή αγκαλιά μοιάζει σαν ένωση με την Μητέρα, η θηλυκή ροή της ζωής, τα αρχέγονα συναισθήματα, που μας ενώνουν με τις ιδιότητες της ψυχής μας.

Όταν η ψυχή μιλά χρησιμοποιεί τα όνειρα, την εικόνα ενός κόσμου που ενώ δε μοιάζει αληθινός είναι στην ουσία ο πιο αυθεντικός μας εαυτός. Και όταν χανόμαστε πραγματικά μέσα στους ωκεανούς των ονείρων μας, τότε ξαναβρίσκουμε τους μύθους της γέννησης, το νερό μέσα στη μητρική του ισχύ, το νερό που μας κάνει να ζούμε πέρα από το θάνατο, το νερό που συνενώνει τα πάντα. Εκεί, στο βυθό, ακούμε ξανά τα αιτήματα που ξεχάσαμε μεγαλώνοντας. Το νερό τα διαφύλαξε, τα φρόντισε και τα επιστρέφει σε εμάς ζωντανά και ακέραια.

«Οι φωτογραφίες της Ρεβάχ ωθούν το βλέμμα μας σε βαθύτερα νερά, στο βυθό όπου κατά κανόνα κείτονται ναυάγια. Τα σώματα μοιάζουν παγιδευμένα σε ένα θολό πράσινο φως, βυθίζονται άκαμπτα, αιωρούνται σε εμβρυακή στάση. Την ένταση στις κινήσεις τους διαδέχεται η παραίτηση, απομακρύνονται κι έπειτα κάποια άλλα παίρνουν τη θέση τους, πλησιάζουν και μας κοιτάζουν. Με χειρονομίες παντομίμας και εκπνοές που ελευθερώνουν φυσαλίδες αέρα, φαίνεται πως επιχειρούν να μας μιλήσουν. Η Ρεβάχ βυθίζεται στο νερό μαζί με τα πρόσωπα που φωτογραφίζει και το συμπαγές υλικό που τους περιβάλλει δημιουργεί μια ιδιαίτερη συνθήκη· φορτίζει τις εικόνες με ένα ειδικό βάρος συμμετοχής, συμβίωσης, συναίσθησης. Βυθισμένοι, χωρίς βάρος, χωρίς πνοή, είναι κάτι που σίγουρα δεν το έχουμε ζήσει όλοι, τουλάχιστον όμως κάποιοι το έχουμε δει στον ύπνο μας· σαν εφιάλτη».

Κωστής Αντωνιάδης